زبیر

زبیر. [زُ ب َ ] (اِخ ) ابن علی بن سید الکل اسوانی ، مکنی به ابوعبداﷲ (660 - 748 هَ . ق .). از دانشمندان و اهل حدیث قرن 7 و 8 هجری است . قسمتی از «المطر» ابن درید را نزد حرانی خواند و شفاء را از ابن تامتیت شنید.از رشیدبن ابی بکر محمدبن عبدالحق و برادرش ابوالحسن بن عبدالحق بن مکی بن رصاص نیز حدیث فراگرفت و نقل کرد. ابن رافع در معجم خود او را یاد کند و بطریق اجازه از او حدیث آرد و گوید، زبیر مردی نیک و شایسته و در جامع عمر و به مصر، صدرنشین مجلس «تعلیم حدیث » بود. سپس از مصر به مدینه مهاجرت کرد، در آنجا نیز به نقل حدیث پرداخت . من خود از محمدبن علی سحولی حدیث وی شنیده ام . زبیر را دو برادر بود بنام حسن و حسین ، هردو اهل خیر صلاح و حسین خود از فقهاء بنام و ذوفنون مصر بشمار میرفت . (از الدرر الکامنه : زبیر، حسین ).