زقاءلغتنامه دهخدازقاء. [ زُ ] (ع اِ) (از: ز ق ی ) بانگ و فریاد یا بانگ بوم . (منتهی الارب )(آنندراج ) (ناظم الاطباء). رجوع به ماده ٔ قبل شود.