ترجمه مقاله

زنگ دندان

لغت‌نامه دهخدا

زنگ دندان . [ زَ گ ِ دَ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) حفر. قلح . زردی دندان و تباهی آن . و آن قشری است که بر روی عاج دندانها تشکیل می یابد و موجب فساد دندانها میگردد.
- زنگ دندان نشستن ، یا زنگ دندان بودن ؛ یعنی سخت ناشتا بودن : «بچه ها تا ظهر زنگ دندان نشستند»؛ یعنی هیچ نخوردند. (از یادداشتهای بخط مرحوم دهخدا).
ترجمه مقاله