زنیم
لغت‌نامه دهخدا
زنیم . [ زَ ] (ع ص ) مردی به قومی چسبیده که نه از ایشان بود. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || پسرخوانده . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). || ناکس و فرومایه و بدخوی که در ناکسی معروف باشد. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (از غیاث ) :
هم خدا داشت مر او را ز بد خلق نگاه
گرچه بسیار جفا دید ز هر گونه زنیم .
|| خصم جواب از طرف قوم . (منتهی الارب ) (آنندراج ). خصم جواب دهنده از طرف قوم . (ناظم الاطباء). || حرام زاده . (ترجمان القرآن ) (دهار) : عتل بعد ذلک زنیم . (قرآن 13/68).
هم خدا داشت مر او را ز بد خلق نگاه
گرچه بسیار جفا دید ز هر گونه زنیم .
ابوحنیفه (از تاریخ بیهقی چ ادیب ص 390).
|| خصم جواب از طرف قوم . (منتهی الارب ) (آنندراج ). خصم جواب دهنده از طرف قوم . (ناظم الاطباء). || حرام زاده . (ترجمان القرآن ) (دهار) : عتل بعد ذلک زنیم . (قرآن 13/68).
