زیمر
لغتنامه دهخدا
زیمر. [ زَ م َ ] (اِخ ) موضعی است در جبال طی . (معجم البلدان ). پاره ای زمین است در جبال بنی طی . (منتهی الارب ) :
و کنت اذاما خفت یوماً ظلامة
فان لها شعبا ببلطة زیمرا.
و کنت اذاما خفت یوماً ظلامة
فان لها شعبا ببلطة زیمرا.
امروءالقیس (از معجم البلدان ).