زین الدین
لغت‌نامه دهخدا
زین الدین . [ زَ نُدْ دی ] (اِخ ) تایبادی . والی ملک ولایت و هادی راه هدایت درزمان ملوک کرت بوده ، امیر تیمور به وی ارادت داشته در توزک تیموری که آن کتابی است به لغت توری امیر مذکور برخی از حالات وی را نگاشته . در سنه ٔ 791 هَ . ق .وفات یافت . این رباعی را به ملک غیاث الدین نوشته :
افراز ملوک را نشیب است بترس
در هر دلکی از تو نهیب است بترس
با خلق ستمگری کنی نندیشی
در هر ستمی با تو حسیب است بترس .
رجوع به از سعدی تا جامی ص 308 و 347 و حبیب السیر چ خیام ج 3 ص 316 و 430 و 543 شود.
افراز ملوک را نشیب است بترس
در هر دلکی از تو نهیب است بترس
با خلق ستمگری کنی نندیشی
در هر ستمی با تو حسیب است بترس .
(از ریاض العارفین صص 82 - 83).
رجوع به از سعدی تا جامی ص 308 و 347 و حبیب السیر چ خیام ج 3 ص 316 و 430 و 543 شود.
