زیه
لغتنامه دهخدا
زیه . [ ی َ / ی ِ ] (اِمص ) زایش . ایلاد. زادن . (یادداشت بخط مرحوم دهخدا) :
هنرشان همین است کاندر کمر
بگاه زیه مردم آرند بر.
رجوع به «زه » و «زی » شود.
هنرشان همین است کاندر کمر
بگاه زیه مردم آرند بر.
اسدی (یادداشت ایضاً).
رجوع به «زه » و «زی » شود.