ز پای اندرآوردن
لغت‌نامه دهخدا
ز پای اندرآوردن . [ زِ اَ دَ وَ دَ ] (مص مرکب ) بر زمین افکندن . از پای اندرآوردن . مغلوب ساختن :
جهانی ز پای اندرآرد به تیغ
نهد تخت شاه از پس پشت میغ.
مرا شاه فرمود کاین سبز جای
بدینار گنج اندرآور ز پای .
رجوع به از پای اندرآوردن و ز پای درآوردن و از پای درآوردن شود.
جهانی ز پای اندرآرد به تیغ
نهد تخت شاه از پس پشت میغ.
فردوسی .
مرا شاه فرمود کاین سبز جای
بدینار گنج اندرآور ز پای .
فردوسی .
رجوع به از پای اندرآوردن و ز پای درآوردن و از پای درآوردن شود.
