ز پای ننشستن
لغت‌نامه دهخدا
ز پای ننشستن . [ زِ ن َ ن ِ / ن َن ْ ش َ ت َ ] (مص مرکب ) کنایه از مقاومت کردن . آرام نگرفتن . قرار نگرفتن . به کار خود ادامه دادن و درنگ نکردن . به زانو درنیامدن . کاری را یکسره تا نیل به هدف تعقیب کردن . پیوسته کوشیدن (در راه مقصودی و کاری ). دست از کار نکشیدن :
اگر تو سرو خرامان ز پای ننشینی
چه فتنه ها که بخیزد میان اهل نشست .
چون شمع وجود من شب تا بسحر خود را
میسوخت و پروانه تا روز ز پا ننشست .
اگر تو سرو خرامان ز پای ننشینی
چه فتنه ها که بخیزد میان اهل نشست .
سعدی .
چون شمع وجود من شب تا بسحر خود را
میسوخت و پروانه تا روز ز پا ننشست .
حافظ.
