سار
لغت‌نامه دهخدا
سار. (اِ) رنج و آزار و محنت . (برهان ) (جهانگیری ) (شعوری ) (انجمن آرا) :
جانم به لب آمد از غم و سار
مُردَم ز جفا و جور بسیار.
خسروانی (از جهانگیری ، شعوری ، انجمن آرا، آنندراج ).
|| رنجور :
بسا سار و نومید و بیمار و سست
که مُردَش پزشک و ببود او درست .
جانم به لب آمد از غم و سار
مُردَم ز جفا و جور بسیار.
خسروانی (از جهانگیری ، شعوری ، انجمن آرا، آنندراج ).
|| رنجور :
بسا سار و نومید و بیمار و سست
که مُردَش پزشک و ببود او درست .
سعدی (بوستان ).
