سافوتلغتنامه دهخداسافوت . (اِ) صدائی باشد که کبوتربازان کنند و آن چنان است که سر دو انگشت را بر زبان نهند وبتندی هر چه تمامتر پف کنند تا صدای بلندی از آن پدید آید. (برهان ) (آنندراج ) (استینگاس ). سوت . صفیر.
