ساقی
لغت‌نامه دهخدا
ساقی . (اِخ ) نام او شاه حسین اصفهانی متخلص به ساقی از شاعران قرن دهم هجری است . سام میرزا در تحفه سامی آرد: پدرش میوه فروش بود و در میدان شطاحی و معرکه گیری علم تفوق می افراشت . اکثر کتب را مطالعه مینمود و در اقسام شعر طبعش به هجو راست تر بود از جمله هجوی که برای میرمهدی گفته معروف است . در سایر اقسام شعر، وی بد نبود و اما در شعر او قافیه ٔ غلط بسیار است و در سنه ٔ احدی و اربعین و تسعمائه (941 هَ . ق .) در حوالی دامغان بر سرچشمه علی درگذشت . او راست :
چون نیازم در مقام ناز میدارد ترا
با من زار از ترحم بازمیدارد ترا.
شام غم غیر از سگ کویش که با من یار بود
هر که را دیدم ز یاران بر سر آزار بود.
گر آفتاب چو ماه رخت علم نشود
تو آفتاب منی سایه ٔ تو کم نشود.
چون نیازم در مقام ناز میدارد ترا
با من زار از ترحم بازمیدارد ترا.
شام غم غیر از سگ کویش که با من یار بود
هر که را دیدم ز یاران بر سر آزار بود.
گر آفتاب چو ماه رخت علم نشود
تو آفتاب منی سایه ٔ تو کم نشود.
(از تحفه ٔ سامی ص 121).
