سایه فکن
لغت‌نامه دهخدا
سایه فکن . [ ی َ / ی ِ ف َ / ف ِ ک َ ] (نف مرکب ) سایه انداز. سایه دهنده . سایه گستر :
پراکنده گشت آن بزرگ انجمن
همه شاد از آن سرو سایه فکن .
توانم مگر پایگه ساختن
بر شاخ آن سرو سایه فکن .
سایه ٔ خویش هم نهان خواهم
چون شود سرو دوست سایه فکن .
کم مباش از درخت سایه فکن
هر که سنگت زند ثمر بخشش .
رجوع به سایه افکندن و سایه فکندن شود.
پراکنده گشت آن بزرگ انجمن
همه شاد از آن سرو سایه فکن .
فردوسی .
توانم مگر پایگه ساختن
بر شاخ آن سرو سایه فکن .
فردوسی .
سایه ٔ خویش هم نهان خواهم
چون شود سرو دوست سایه فکن .
خاقانی .
کم مباش از درخت سایه فکن
هر که سنگت زند ثمر بخشش .
ابن یمین .
رجوع به سایه افکندن و سایه فکندن شود.
