سایه نشین

سایه نشین . [ ی َ / ی ِ ن ِ ] (نف مرکب ) کنایه از کسی که تعب و محنت روزگار ندیده و نچشیده باشد. (برهان ) (آنندراج ). || مستور. در پرده مانده . محجوب :
ای مدنی برقع مکی نقاب
سایه نشین چند بودآفتاب .

نظامی .

|| نازپرورده . خسته . کسی که از خستگی و کوفتگی در سایه آرمیده باشد :
خورشید روم پرور ماه حبش نگار
سایه نشین ساحت طوبی نشان اوست .

خاقانی .