سایه گه
لغت‌نامه دهخدا
سایه گه . [ ی َ گ َه ْ ](اِ مرکب ) سایه گاه . جائی که سایه باشد :
بجم گفت کای خسته از رنج راه
بدین سایه گه از چه کردی پناه .
بخفت اندر آن سایه گه شهریار
نهاده سرش مهربان بر کنار.
|| پناه . حمایت . کنف :
هر که در سایه گه دولت او گام نهاد
کند از مسکن او حادثه ٔ چرخ حذر.
رجوع به سایه گاه شود.
بجم گفت کای خسته از رنج راه
بدین سایه گه از چه کردی پناه .
فردوسی .
بخفت اندر آن سایه گه شهریار
نهاده سرش مهربان بر کنار.
فردوسی .
|| پناه . حمایت . کنف :
هر که در سایه گه دولت او گام نهاد
کند از مسکن او حادثه ٔ چرخ حذر.
سنایی .
رجوع به سایه گاه شود.
