سبردةلغتنامه دهخداسبردة. [ س َ رَ دَ ] (ع مص )ستردن موی کسی را. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد): سبرد شعره ؛ سترد موی او را. (مهذب الاسماء). سبردت الناقه ؛ بچه ٔ بیموی انداخت آن ماده شتر. (منتهی الارب ).