سبز خوان

سبز خوان . [ س َ خوا / خا ] (اِ مرکب ) کنایه از آسمان است . (برهان ) (آنندراج ) :
قرصه ٔ زر شد نهان در سفره ٔ لعل شفق
ریزه ٔ سیمین بروی سبز خوان آمد پدید.

خواجه عمید (از آنندراج ).

|| در این شعر ظاهراً کنایه از زمین سبزه زار است :
هر گره از رشته ٔ آن سبز خوان
جای زمین بود و دل آسمان .

نظامی .