ستایشگاه

ستایشگاه . [ س ِ ی ِ ] (اِ مرکب ) شریطه و مخلص شعر را گویند یعنی بیتی که قصیده یا قطعه یا مثنوی بدان تمام شود. (برهان ). گریزگاه شعر شعرا از تغزل بمدح ممدوح . (آنندراج ). مخلص شعر. (اوبهی ) (صحاح الفرس ). جای تخلص شعر بود. (لغت فرس اسدی ) :
بنام و کنیتت آراسته باد
ستایشگاه شعر و خطبه تا حشر.

عنصری .

|| جای بندگی و ستایش . (آنندراج ).