ستمگری
لغت‌نامه دهخدا
ستمگری . [ س ِ ت َ گ َ ] (حامص مرکب ) کار ستمگر. عمل ستمگر :
ستمگران را چون جایگه چنین باشد
ستمگری نکند مردم لبیب و فهیم .
معلمت همه شوخی و دلبری آموخت
جفا و ناز و عتاب وستمگری آموخت .
وفا و عهد نکو باشد ار بیاموزی
وگرنه هر که تو بینی ستمگری داند.
به زلف گوی که آیین سرکشی بگذار
به غمزه گوی که قلب ستمگری بشکن .
ستمگران را چون جایگه چنین باشد
ستمگری نکند مردم لبیب و فهیم .
سوزنی .
معلمت همه شوخی و دلبری آموخت
جفا و ناز و عتاب وستمگری آموخت .
سعدی .
وفا و عهد نکو باشد ار بیاموزی
وگرنه هر که تو بینی ستمگری داند.
حافظ.
به زلف گوی که آیین سرکشی بگذار
به غمزه گوی که قلب ستمگری بشکن .
حافظ.
