ستم کش

ستم کش . [ س ِ ت َک َ / ک ِ ] (نف مرکب ) مظلوم . (آنندراج ) :
بعهد او چو ستمکاره مر ستم کش را
ستم کشنده ستمکاره را کند پر و بال .
سوزنی (دیوان چ شاه حسینی ص 249).
نی چون من هست در همه عالم ستم کشی
نی چون تو هست در همه گیتی ستمگری .

خاقانی .

مزن آتش درین جان ستمکش
رها کن خانه ای از بهر آتش .

نظامی .

عطار از غم تو زحمت کشید عمری
گر بر من ستمکش زحمت کنی توانی .

عطار.

ستمکش گر آهی برآرد ز دل
زند سوز او شعله در آب و گل .

سعدی .