ستم پیشه

ستم پیشه . [ س ِ ت َ ش َ / ش ِ ] (ص مرکب ) ظالم . ستمکار. ستمگر :
ترا دیو است اندر طبع رستم خو ستم پیشه
به بند طاعتش گردن ببند و رستی از رستم .
ناصرخسرو (دیوان چ کتابخانه ٔ تهران ص 962).
بخراسان روم انصاف ستانم ز فلک
کآن ستم پیشه پشیمان بخراسان یابم .

خاقانی .

جفاپیشگان را بده سر بباد
ستم بر ستم پیشه عدل است و داد.

سعدی .

دل درماندگان بدست آور
بر ستم پیشگان شکست آور.

اوحدی .