سجح
لغتنامه دهخدا
سجح . [ س ُ ج ُ ] (ع اِ) بامهای گل اندود. || ذاتهای پاکیزه . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). نفوس طیبة. (تاج العروس ). || (ص ) نرم و آسان . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || رجل سجح ؛ حسن الخلق . (اقرب الموارد). روی نیکو و با اعتدال . (منتهی الارب ).
