سحرخوان
لغت‌نامه دهخدا
سحرخوان . [ س َ ح َ خوا / خا ] (نف مرکب ) خواننده ٔ سحر. بانگ کننده به وقت سحر. مجازاً، مؤذن .
- مرغ سحرخوان ؛ بلبل . هزار.
- || خروس :
تا مگر یک نفسم بوی تو آرد دم صبح
همه شب منتظر مرغ سحرخوان بودم .
رجوع به ترکیبات مرغ شود.
- مرغ سحرخوان ؛ بلبل . هزار.
- || خروس :
تا مگر یک نفسم بوی تو آرد دم صبح
همه شب منتظر مرغ سحرخوان بودم .
سعدی .
رجوع به ترکیبات مرغ شود.
