سخاوی

سخاوی . [ س َ وی ی ] (اِخ ) محمدبن عبدالرحمن بن محمد، شمس الدین سخاوی (831 - 902 هَ . ق .). مورخ و عالم به حدیث و تفسیر و ادب ، و از سخا (از قراء) مصر است و در قاهره متولد شد و بمکه در گذشت . در شهرها مدتی دراز بسیاحت پرداخت و در حدود دویست کتاب تصنیف کرد، مشهورترین آنها عبارتند: الضوء اللامع فی اعیان القرن التاسع در حدود شش هزار صفحه است و شرح حال خود را در آن در بیست و سه صفحه نوشته است . سفر السعادة. التبرا لمسبوک ذیل تاریخ المقریزی که قسمتی از آن طبع شده . الذیل علی دول الاسلام للذهبی . الشافی من الالم فی وفیات الامم در قرن هشتم و نهم . تاریخ المدینتین . تاریخ المحیط طبقات المالکیة. تلخیص تاریخ الیمن . الذیل علی طبقات القراء لابن حجر. الاعلان بالتوبیخ لمن ذم اهل التواریخ . تلخیص طبقات القراء. الرحلة الاسکندریة. الرحلة الحلبیة.الرحلة المکیة. الغایة فی شرح الهدایة. عمدة القاری و السامع در حدیث . المقاصد الحسنة. تحفة الاحباب در مزارات و تراجم ، و غیرذلک . (الاعلام زرکلی ج 3 ص 916).و رجوع به نور السافر ص 16 و معجم المطبوعات شود.