سختی کشی
لغتنامه دهخدا
سختی کشی . [ س َ ک َ/ ک ِ ] (حامص مرکب ) رنج بری . تحمل مشقت :
بسختی کشی سخت چون آهنم
که از پشت شاهان روئین تنم .
نه ایم آمده از پی دلخوشی
مگر کز پی رنج و سختی کشی .
کزین آمدن شه پشیمان شده ست
ز سختی کشی سست پیمان شده ست .
نداند کسی قدر روز خوشی
مگر روزی افتد بسختی کشی .
بسختی کشی سخت چون آهنم
که از پشت شاهان روئین تنم .
نظامی .
نه ایم آمده از پی دلخوشی
مگر کز پی رنج و سختی کشی .
نظامی .
کزین آمدن شه پشیمان شده ست
ز سختی کشی سست پیمان شده ست .
نظامی .
نداند کسی قدر روز خوشی
مگر روزی افتد بسختی کشی .
سعدی .