سخن خوردنلغتنامه دهخداسخن خوردن . [ س ُ خ َ خوَرْ / خُرْ ] (نف مرکب ) لاف و گزاف شنیدن : من از تو گر سخن خوردم عجب نیست نخست آدم سخن خورده ست از ابلیس .؟ (از سندبادنامه ).
