سرآغج
لغت‌نامه دهخدا
سرآغج . [ س َ غ ُ] (اِ مرکب ) سرآغوج . سرآغوش . سراگوش . (حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین ). گیسوپوش زنان باشد، و آن کیسه ای است مانند همیان بدرازی سه گز و بر یک سر آن کلاهی باشد وآن چیزی است که از مروارید و زر دوزند به اندام محراب و بر پیشانی گذارند و گیسو را در آن کیسه نهند و بر سر دیگرش مسلسلی بوده و آن را بر زیر بغل راست گذرانیده بر کتف چپ اندازند و در آن تکلفات کنند. (برهان ) (جهانگیری ). کیسه ای دراز که بر یک سر آن کلاهی وضع کنند و زنان بر سر نهند و گیسو را در آخر کیسه اندازند و بجواهر و طلا مرصع کنند. (رشیدی ) :
آن مرغ کش خرام کدام است در چمن
از عنبرش سرآغج و از مشک پیرهن .
بستند کمرها و گشادند سرآغج
میزان خطا جمله بفرمان تبنگو.
بتان از سر سرآغج باز کردند
دگرگون خدمتش را ساز کردند.
ای بی حمیتان اهل سرآغج ... (المعارف بهاء ولد چ فروزانفر چ مجلس ص 63). || دامن دخترکان نارسیده که هندش کوتجی نامند. (شرفنامه ) :
گفتی یکی عروس بدیع آمد از حبش
از عنبرش سرآغج و از مشک پیرهن .
آن مرغ کش خرام کدام است در چمن
از عنبرش سرآغج و از مشک پیرهن .
دهستانی .
بستند کمرها و گشادند سرآغج
میزان خطا جمله بفرمان تبنگو.
شمس الدین منصور اوزجندی .
بتان از سر سرآغج باز کردند
دگرگون خدمتش را ساز کردند.
نظامی .
ای بی حمیتان اهل سرآغج ... (المعارف بهاء ولد چ فروزانفر چ مجلس ص 63). || دامن دخترکان نارسیده که هندش کوتجی نامند. (شرفنامه ) :
گفتی یکی عروس بدیع آمد از حبش
از عنبرش سرآغج و از مشک پیرهن .
؟ (از تاج المآثر).
