سرافشان
لغت‌نامه دهخدا
سرافشان . [ س َ اَ ] (اِ مرکب ) تیغ و مانند آن که چیزی را ببرد. (آنندراج ) :
که هرکه ز رای و ز فرمان من
بپیچد ببیند سرافشان من .
سپیده دمان هست مهمان من
به نخجیر بیندسرافشان من .
|| (نف مرکب ) جنباننده ٔ سر از ناز و کرشمه و یا از کبر و غرور. (ناظم الاطباء). || مست . (آنندراج ).
که هرکه ز رای و ز فرمان من
بپیچد ببیند سرافشان من .
فردوسی .
سپیده دمان هست مهمان من
به نخجیر بیندسرافشان من .
فردوسی .
|| (نف مرکب ) جنباننده ٔ سر از ناز و کرشمه و یا از کبر و غرور. (ناظم الاطباء). || مست . (آنندراج ).
