سراچه ٔ گللغتنامه دهخداسراچه ٔ گل . [ س َ چ َ / چ ِ ی ِ گ ُ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) کنایه از عرش باشد که فلک اعظم است . (آنندراج ) (برهان ). عرش . (رشیدی ). || کنایه از دنیا. (برهان ) (آنندراج ).
