سرایش

سرایش . [ س َ ی ِ ] (اِمص ) اسم مصدر از سراییدن .(حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین ). زبان قال که سخن گفتن و نغمه پردازی آدمیان و سرود مرغان باشد. (برهان ). نغمه پردازی و گویندگی . (رشیدی ) (آنندراج ) :
سراینده مرغی از این بوستان
سرایش چنین کرد با دوستان .

امیرخسرو (از جهانگیری ).

- ناسرایش ؛ لال .
|| (اِ) نام آهنگی است . رجوع به آهنگ شود.