سرفرازی
لغت‌نامه دهخدا
سرفرازی . [ س َ ف َ ] (حامص مرکب ) فخر. افتخار. مفاخرت . مباهات :
پس ازچه رسد سرفرازی مرا
چو کوشش ترا گوی بازی مرا.
فخر ملکان شیرزاد شاهی
کو را رسد از فخر سرفرازی .
و آنکه او پارسی است روزی دان
سرفرازی و نیک روزی دان .
نسازد عاشقی با سرفرازی
که بازی برنتابد عشق بازی .
من آرم در پلنگان سرفرازی
غزالان از من آموزند بازی .
توخود دانی که وقت سرفرازی
زناشویی به است از عشقبازی .
زمانه افسر رندی نداد جز به کسی
که سرفرازی عالم در این کله دانست .
|| بلندمرتبه بودن . رفعت :
سپهر برین را همه سرفرازی
شد از همت قدر دهقان نمازی .
پس ازچه رسد سرفرازی مرا
چو کوشش ترا گوی بازی مرا.
اسدی .
فخر ملکان شیرزاد شاهی
کو را رسد از فخر سرفرازی .
مسعودسعد.
و آنکه او پارسی است روزی دان
سرفرازی و نیک روزی دان .
سنایی .
نسازد عاشقی با سرفرازی
که بازی برنتابد عشق بازی .
نظامی .
من آرم در پلنگان سرفرازی
غزالان از من آموزند بازی .
نظامی .
توخود دانی که وقت سرفرازی
زناشویی به است از عشقبازی .
نظامی .
زمانه افسر رندی نداد جز به کسی
که سرفرازی عالم در این کله دانست .
حافظ.
|| بلندمرتبه بودن . رفعت :
سپهر برین را همه سرفرازی
شد از همت قدر دهقان نمازی .
سوزنی .
