سر فراختن
لغتنامه دهخدا
سر فراختن . [ س َ ف َ ت َ ] (مص مرکب ) سر افراختن . گردن کشیدن . برخاستن . بالا رفتن :
سر فرازد چو نیزه هر مردی
که میان جنگ را چو نیزه ببست .
سرفکنده شدم چو دختر زاد
بر فلک سر فراختم چو برفت .
|| فخر کردن . بالیدن :
سر برآوربه سر فراختنی
در جهان خاص کن به تاختنی .
سر فرازد چو نیزه هر مردی
که میان جنگ را چو نیزه ببست .
مسعودسعد.
سرفکنده شدم چو دختر زاد
بر فلک سر فراختم چو برفت .
خاقانی .
|| فخر کردن . بالیدن :
سر برآوربه سر فراختنی
در جهان خاص کن به تاختنی .
نظامی .