سعادت بخش
لغت‌نامه دهخدا
سعادت بخش . [ س َ دَ ب َ ] (نف مرکب ) بخشنده ٔ سعادت . که خوشبختی دهد. سعادت دهنده :
گرچه هر کوکب سعادت بخش
بر گذر دیده ام ز طالع خویش .
آن سعادت بخش حضرت بخش نارد کرد از آنک
دیو را فردوس مأوی برنتابد بیش از این .
گرچه هر کوکب سعادت بخش
بر گذر دیده ام ز طالع خویش .
خاقانی .
آن سعادت بخش حضرت بخش نارد کرد از آنک
دیو را فردوس مأوی برنتابد بیش از این .
خاقانی .
