سقیلا
لغت‌نامه دهخدا
سقیلا. [ س َ ] (اِخ ) نام کوهی بر زمین روم که گشتاسب آنجا اژدها کشته است . (شرفنامه منیری ) :
چو هیشوی کوه سقیلا بدید
به انگشت بنمود و دم درکشید.
به کوه سقیلا یکی اژدهاست
که کشور همه ساله زو در بلاست .
چو هیشوی کوه سقیلا بدید
به انگشت بنمود و دم درکشید.
فردوسی .
به کوه سقیلا یکی اژدهاست
که کشور همه ساله زو در بلاست .
فردوسی .
