سمن بو

سمن بو. [ س َ م َ ] (ص مرکب ) سمن بوی . معطر و خوشبو مانند یاسمن . (ناظم الاطباء) :
سمن بوی و زیبارخ و ماهروی
چو خورشیددیدار و چون مشک بوی .

فردوسی .

سمن بوی خوبان با ناز و شرم
همه پیش کسری برفتند نرم .

فردوسی .

شکرشکن است یا سمن گوی من است
عنبرذقن است یا سمن بوی من است .

ابوالطیب مصعبی .

عیشست در کنار سمن زار خواب صبح
نی در کنار یار سمن بوی خوشتر است .

سعدی .

پریرویی و مه پیکر سمن بویی و سیمین بر
عجب کز حسن رویت در جهان غوغا نمیباشد.

سعدی .

سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند
پری رویان قرار دل چو بستیزند بستانند.

حافظ.