سمن پیکر
لغت‌نامه دهخدا
سمن پیکر. [ س َ م َ پ َ / پ ِ ک َ ] (ص مرکب ) آنکه روی و رخسار وی بوی یاسمن دهد. (ناظم الاطباء). آنکه پیکرش در خوبی چون سمن باشد :
سه بت روی با او بیکجا بدند
سمن پیکر و سروبالا بدند.
غلامی سمن پیکر و مشکبوی
بخان پدر مهربان شد بدوی .
سه بت روی با او بیکجا بدند
سمن پیکر و سروبالا بدند.
فردوسی .
غلامی سمن پیکر و مشکبوی
بخان پدر مهربان شد بدوی .
فردوسی .
