سمو
لغتنامه دهخدا
سمو. [ س َ] (اِ) تره ٔ دشتی و آن سبزی باشد که طعام خورند. (برهان ) (آنندراج ) (اوبهی ) (فرهنگ رشیدی ) :
تا سمو سر برآورید از دشت
گشت زنگارگون همه لب کشت .
هر یکی کاردی ز خان برداشت
تا برند از سمو طعامک چاشت .
تا سمو سر برآورید از دشت
گشت زنگارگون همه لب کشت .
رودکی .
هر یکی کاردی ز خان برداشت
تا برند از سمو طعامک چاشت .
رودکی .