سوار

سوار. [ س ِ ] (ع اِ) یاره و آن زیوری است که به هندی کنگن گویند. ج ، اَسوِرَه . جج ، اساوره . (آنندراج ) (مهذب الاسماء). ج ، اسوره . دست رنجن . (شرفنامه ٔ). یاره . (لغت نامه ٔ مقامات حریری ) (منتهی الارب ). دست آورنجن . (ترجمان القرآن ) :
بر اسب سعادت سواری و داری
بدست اندرون از سعادت سوارا.

دقیقی .

وین بدان گوید باری من از این زر کنمی
ماهرویان را از گوهر خلخال و سوار.

فرخی .

این بفرمودش که برسازد ز زر
از سوار و طوق و خلخال و کمر.

مولوی .