سپاس داشتن

سپاس داشتن . [ س ِ ت َ ] (مص مرکب ) ممنون بودن . شکر داشتن . تشکر. شکر. شکران . (منتهی الارب ) :
ز کردار هر کس که دارم سپاس
بگویم به یزدان نیکی شناس .

فردوسی .

گفت سپاس دارم در وقت بازگشت ودر ساعت بیرون آمد. (تاریخ بیهقی ). عبداﷲ گفت سپاس دارم . (تاریخ بیهقی ).
بهر نیکیش دار سیصد سپاس
هم اندک دهش زو فراوان شناس .

اسدی .

ز تو تا بوم زنده دارم سپاس
که من با خرد یارم و حقشناس .

اسدی .

ای بارخدای کردگارم
من فضل ترا سپاس دارم .

ناصرخسرو.

گفتم سپاس دارم و گویم چو بنگرم
نیکو به چشم عقل خطیر اندر آسمان .

سوزنی .

گرم بر جان نهی رنجی بدل دارم سپاس ای دل
ورم بر دل نهی داغی بجان هم زین قیاس ای جان .

سوزنی .

ببندگی و غلامی گرت قبول کنند
سپاس دار که فضلی بود کبیر از دوست .

سعدی .

سعدی سپاس دار و جفا بین و دم مزن
کز دست نیکوان همه چیزی نکو بود.

سعدی .