سپیده دمان

سپیده دمان . [ س َ / س ِ دَ / دِ دَ ] (اِ مرکب ، ق مرکب ) به وقت سپیده دم . به وقت سپیده ٔ صبح :
دژآگهی که به بیشه درون سپیده دمان
ز بیم شنّه ٔ او شیر بفکند چنگال .

منجیک (از لغت فرس ص 472).

بمژده ز رستم هم اندر زمان
هیونی بیامد سپیده دمان .

فردوسی .

چنین تا سپیده دمان بر دمید
شب تیره گون دامن اندرکشید.

فردوسی .

کنون سپیده دمان فاخته ز شاخ چنار
چو عاشقان غمین برکشد خروش و فغان .

فرخی .

چنین هر شب از دور پیدا شود
سپیده دمان باز دریا شود.

اسدی .

سپیده دمان کز سپهر کبود
رسانیده خورشید شه را درود.

نظامی .