سینه کش
لغتنامه دهخدا
سینه کش . [ ن َ / ن ِ ک َ / ک ِ ] (نف مرکب ) آنکه سینه را بر زمین یا چیز دیگر بساید. (آنندراج ) (بهار عجم ). آنکه به سینه راه رود :
چون ابر بهاری بزمین سینه کش آید
شوکت شده از بس که گران بار نگاهم .
- سینه کش رو به آفتاب ؛ در معرض آفتاب . (فرهنگ فارسی معین ).
- سینه کش کوه ؛ شیب تند و تیز کوه . (فرهنگ فارسی معین ).
چون ابر بهاری بزمین سینه کش آید
شوکت شده از بس که گران بار نگاهم .
محمد اسحاق شوکت (از آنندراج ).
- سینه کش رو به آفتاب ؛ در معرض آفتاب . (فرهنگ فارسی معین ).
- سینه کش کوه ؛ شیب تند و تیز کوه . (فرهنگ فارسی معین ).