شاددل
لغت‌نامه دهخدا
شاددل . [ دِ ] (ص مرکب ) خوش طبع و خوشحال . (آنندراج ) :
بفرمود تا باز گردد ز راه
شود شاددل سوی تخت و کلاه .
بزد کوس و برداشت از نیمروز
شده شاددل شاه گیتی فروز.
ابر هفت کشور بود پادشا
یکی شاددل باشد و پارسا.
تو شادخوار و شادکام و شادمان و شاددل
بدخواه تو غلطیده اندر پای پیل پوستین .
ره بُرو شخ شکن و شاددل و تیزعنان
خوش رو و سخت سم و پاک تن و جنگ آغاز.
شادروان باد شاه شاددل و شادکام .
گنجش هر روز بیش رنجش هر روز کم .
جانهای پشته اندر آب و گل
چون رهند از آب و گلها شاددل .
بفرمود تا باز گردد ز راه
شود شاددل سوی تخت و کلاه .
فردوسی .
بزد کوس و برداشت از نیمروز
شده شاددل شاه گیتی فروز.
فردوسی .
ابر هفت کشور بود پادشا
یکی شاددل باشد و پارسا.
فردوسی .
تو شادخوار و شادکام و شادمان و شاددل
بدخواه تو غلطیده اندر پای پیل پوستین .
فرخی .
ره بُرو شخ شکن و شاددل و تیزعنان
خوش رو و سخت سم و پاک تن و جنگ آغاز.
منوچهری .
شادروان باد شاه شاددل و شادکام .
گنجش هر روز بیش رنجش هر روز کم .
منوچهری .
جانهای پشته اندر آب و گل
چون رهند از آب و گلها شاددل .
مولوی .
