شادرازلغتنامه دهخداشادراز. [ دِ ] (اِ مرکب ) در تداول عامه به مزاح بجای شاگرد بکار برند وبشاگردانی که سال بیشتر و قد درازتر دارند گویند. (از یادداشت مؤلف ).
