شارل هفتم

شارل هفتم . [ ل ِ هََ ت ُ ] (اِخ ) معروف به فاتح ، پسر شارل ششم و ایزابو دو باویر . وی به سال 1403 م . در شهر پاریس تولد و به سال 1461 م . وفات یافت . در سال 1422م . به پادشاهی فرانسه رسید. هنگام جلوس وی بر تخت سلطنت ، انگلیسیان تقریباً سراسر سرزمین فرانسه را اشغال کرده بودند. پادشاه جوان ابتدا برای بیرون راندن اشغالگران کوششی ننمود تا آنکه عرق میهن پرستی فرانسویان به ندای ژان دارک برانگیخته شد و اعتماد به نفسی در شاه پدید آورد.پیروزیهای ژان دارک و همراهانش سلطه ٔ انگلیسیان را متزلزل ساخت و حتی پس از شهادت آن دوشیزه ٔ قهرمان جنبشی که به وجود آورده بود به هیچ وجه سستی نپذیرفت . پس از بیست سال پیکار، انگلیسیان که به سال 1450 م . در فورمینیی و به سال 1453 م . در کاستیون سرکوب شدند از فرانسه طرد گردیدند و جز سرزمین کاله جایی در دست آنان باقی نماند. شارل هفتم کوشید تا برای کشور فرانسه حکومتی مطلوب ، مالیه ای سالم و سپاهی دائمی بوجود آورد. وی به روحانیان فرانسه حقوقی اعطا نمود که به برکت آن نفوذ معنوی پاپ روی کلیسا ملی محدود میگردید، کشور را از شر دسته های مسلح معروف به «سلاخان » نجات بخشید و بر طغیان سنیورها که با اصلاحات وی مخالفت داشتند و پسر خود شارل هفتم که بعداً به لوئی یازدهم نامزد گردید از آن پشتیبانی میکرد، چیره شد.