شاطبی

شاطبی . [ ] (اِخ ) محمدبن سلیمان معروف به ابن ابی الربیع، مکنی به ابوعبداﷲ از قبیله ٔ معافر. وی در شاطبه تولد یافت ودر اسکندریه اقامت داشت و در همان شهر در گذشت . از جمله عرفا و اهل سیر و سلوک و ارباب طریقت و مؤسسین قواعد شریعت و حقیقت و جامع علم و عمل و به زهد و تقوی معروف بود و در صحبت اجله استماع حدیث میکرد و قرآن مجید را باقرائات سبعه میخواند. از جمله تألیفات اوست : الاربعین المضیئه فی الاحادیث النبویه . زهرالعریش فی تحریم الحشیش . اللغة الجامعة فی العلوم النافعة. المسلک القریب فی ترتیب الغریب . المنهج المفید فی مایلزم الشیخ و المرید. وی در رمضان سال 672 هَ . ق . در هشتاد و هفت سالگی وفات یافت . (ریحانة الادب ).