شاطری
لغت‌نامه دهخدا
شاطری . [ طِ ] (اِخ ) محمدبن عبدالوهاب بن محمدبن محمدبن علی المتوکل بن عمرالکاتب الشاطری ، معروف به ابن الشاطر بغدادی و مکنی به ابوطاهر. و آن نسبت اجدادی است و این شاطری از ابوحفص بن شاهین و ابوالحسن علی بن عمرالحربی حدیث شنید و خطیب ابوبکر از وی سماع کرد و گوید که وی صدوق بود. وی در ماه رمضان سال 375 هَ . ق . تولد یافت و در ماه ربیع الاول سال 452 هَ . ق . درگذشت . (لباب الانساب ).
