شاکل

شاکل . [ ک ِ ] (ع اِ) سفیدی بناگوش . (آنندراج ) (اقرب الموارد) (منتهی الارب ) (متن اللغة). الشاکلة. (متن اللغة). || شبه و مانند: فیه شاکل من ابیه ؛ در او شباهتی از پدر باشد. (منتهی الارب ) (از متن اللغة) (از اقرب الموارد). || راه .(منتهی الارب ): کل علی شاکله ؛ هر کس بر راه خودست .