شبالنگ
لغتنامه دهخدا
شبالنگ . [ ش َ ل َ ] (اِ) نخچیر را گویند و آن جانورانی باشند که آنها را شکار کنند، مانند آهو و قوچ صحرایی و بز و گاو کوهی و امثال آن . (برهان ) (آنندراج ). آهو وگور که آنها را شکار کنند. در رشیدی و جهانگیری نیزبه این معنی آمده . (انجمن آرا) (از ناظم الاطباء).