شبان زاده
لغت‌نامه دهخدا
شبان زاده . [ ش ُ /ش َ دَ / دِ ] (ن مف مرکب ، اِ مرکب ) پسر چوپان . چوپان زاده . از نسل چوپان و شبان . فرزند شبان :
شبان زاده ای را چنان در کنار
بگیری و از کس نیایدت عار.
یکی تاج با او بد و مهر شاه
شبان زاده را آرزو کرد گاه
که ساسان شبان و شبان زاده بود
نه بابک شبانی بدو داده بود.
شبان زاده ای را چنان در کنار
بگیری و از کس نیایدت عار.
فردوسی .
یکی تاج با او بد و مهر شاه
شبان زاده را آرزو کرد گاه
که ساسان شبان و شبان زاده بود
نه بابک شبانی بدو داده بود.
فردوسی .
