شبدع

شبدع . [ ش ِ دِ ] (ع اِ) زبان . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). و در حدیث آمده است : من عَض علی شبدعه سلم من الآثام ؛ آنکه دندان بر زبان گذارد از گناهان در امان ماند. || کژدم . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || داهیه و بلا. (منتهی الارب ). داهیة. (اقرب الموارد). ج ، شَبادِع .